zaterdag 28 december 2013

Rusland: Overpeinzingen

Lieve iedereen,

Ik zit inmiddels, na veel gesjouw, op de trein richting een niet nader genoemde luchthaven en hoewel dit me ten zeerste verblijdt zou ik het met u willen hebben over het landschap dat voorbijglijdt en me tegemoetkomt door de raampjes van deze moderne, comfortabele treincoupé.

U weet dat ik verblijf in Moskou en u heeft zich zeker en vast een beeld gevormd van deze prachtige stad, al dan niet beïnvloedt door de berichtjes die ik in al mijn naïviteit het wereldwijde web opslinger. Maar weet u ook wat er zich buiten Moskou bevindt?

Laat ik beginnen met de kleuren van de Russische spoorwegmaatschappij. De weg die deze naar Westers model geconstrueerde airportshuttle aflegt wordt omzoomd door staalkleurige golfplaten, getooid met een bloedrode bies.

Daarachter bevindt zich een ander, typisch Russisch, grootstedelijk fenomeen: de Moskouse voorsteden. Appartementsgebouwen als blokkendozen. Winkels waar ze kennelijk alleen worst, melk en vlees verkopen. Grootvaders in bontmutsen die in de vrieskou op de trolleybus wachten.

Vervolgens de typisch Russische dorpen. Het woord “dorp” krijgt een heel andere betekenis wanneer u deze heeft mogen aanschouwen. Houten huisjes. Badhuisjes. Vervallen huisjes. Een vijver, die voorlopig de winter heeft weten te overleven. December valt warmer uit dan verwacht en ondergetekende wacht nog steeds op de beloofde bergen sneeuw.

Een vervallen fabriek en hier en daar een hypermarkt.

Velden, berkenbossen.

Een winkelcentrum naar Westers model dat, naar aloude gewoonte (nu ja, die gewoonte moet in de laatste twintig jaar ontstaan zijn) ergens in het midden van nergens bezoekers moet trekken. Grootvaders met bontmutsen. En echtgenotes, misschien.

Zij maken zich op voor het nieuwe jaar, dat nadert, met rasse schreden, sneeuw en ijs, en misschien ook een vlokje geluk.

Ik maak me op voor de kerst.
Tot snel.

Veel liefs uit Moskou,


Malaika

woensdag 11 december 2013

Kerstmis

Lieve iedereen,

Zoals u weet komt Kerstmis – u weet wel, die feestdag met familie, lekker eten, lichtjes, een boom met pakjes….- er spoedig aan.



Hoewel dit me ten zeerste verblijdt, dien ik helaas te melden dat een zekere somberte me de laatste dagen regelmatig overvalt.

De winter is in het land en hoewel de sneeuw het overvloedig aanwezige grijs verhult en de stad van tijd tot tijd een zweem van sprookjesachtigheid verleent, hangt de duisternis en het gebrek aan geliefden als een regenwolk over het gemoed van de inwoners van het huis.

Je weet niet hoe schoon je kamer is tot je plotsklaps terechtkomt in een groot gebouw met kleine kamers en je het belang van een stofzuiger ontdekt. Met een temperatuur die het vriespunt doet rillen van de kou, lijkt dubbele beglazing de uitvinding van de eeuw.

Licht wordt een cadeau, een vriendelijk woord een noodzaak.

Thuis wordt een soort wonderland waar de straat oversteken niet noodzakelijk gelijkstaat aan je leven riskeren. Waar men het woord kerstmarkt kent. Waar ik speculaas kan kopen. Waar een speelgoedwinkel tot hofleverancier wordt benoemd (wist u dat Russen erg moeten lachen wanneer ze horen dat mijn thuisland een koning en een koningin heeft?).

Het maakt me ontzettend gelukkig u te kunnen meedelen, lieve lezer, dat ik mij spoedig weer thuis zal bevinden en hoewel ik het mij vroeger (voor ik wist wat koud betekende) niet kon voorstellen: er is geen enkele plaats ter wereld waar ik liever wil zijn.

En geen nood: ik weet dat België de fata morgana is en Moskou de woestijn, maar ik keer even gauw weer terug naar deze ijzige hoofdstad en u kan zich spoedig verwachten aan meer willekeurige verhalen over willekeurige zaken/mensen/plaatsen.

Veel liefs uit Moskou,


Malaika


dinsdag 26 november 2013

Kamer: Update II

Lieve iedereen,

Kortgeleden – nu ja, ondertussen al weer een hele poos – vroeg ik u om hulp. Ik vertelde u over het sneue hokje dat ik diende te bewonen en mijn wanhopige zoektocht naar gezelligheid.

Ik ben fier en trots u te kunnen meedelen dat er flinke vorderingen zijn gemaakt. Ik zou graag mijn lieve kamergenote L. willen bedanken. Met haar aangeboren neiging tot wanorde en het verzamelen van allerlei opmerkelijke prullaria heeft zij mijn kamertje sterk verblijd.

Voor eerdere afbeeldingen van mijn dierbare hokje verwijs ik u graag door naar dit artikel:

Kijkt u even mee:
Voor


 
Na
U ziet, een hele verbetering! Rond mijn frambozenroze nestje heb ik allerlei herinneringen verzameld. En verjaardagskaarten. Verder heb ik wat rommel allerhande neergepoot op mijn kast, want ja, rommel moet er ook wezen. Rechtsboven ziet u de theepot die mijn kamergenote heeft meegebracht van een van haar nachtelijke omzwervingen doorheen de stad. Een theepot met een verhaal. Helaas is ie lek, dus dient ie als bloempot.


Verder hebben zich door de gehele kamer steeds meer tekenen van leven verspreid:


Wie herkent de artiest aan wie dit hoofd toebehoort?





U ziet, een hele verbetering! Weest u overigens niet bang lieve lezer, de inhoud van alle lege flessen die u hier ziet en die we vakkundig hergebruiken als boekensteun of vaas – recyclage is immers alles – hebben we keurig gedeeld met de rest van de gang. Beter een goede buur dan een verre vriend!

Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje:





Om af te sluiten zou ik u willen adviseren om de inhoud van deze artikeltjes die ik vakkundig, maar onbevangen het wereldwijde web opwerp steeds met een flinke korrel zout te nemen. Maakt u zich vooral geen zorgen over mijn gezondheid/veiligheid/persoonlijke hygiëne/slaapritme… U kan er van uit gaan dat ik goed op mezelf pas.

Veel liefs uit Moskou,


Malaika

zaterdag 16 november 2013

De Moskouse metro: een kleine gedragscode

Lieve iedereen,

Vandaag zou ik het met u willen hebben over een even afschrikwekkend als wonderbaarlijk aspect van deze stad: de metro. 

Het Moskouse metronetwerk is prachtig, uitgebreid en dodelijk efficiënt. Indien u niet bekend bent met de subtiele wetten die het gebruik van dit stelsel in goede banen leiden, kan het u onmogelijk toeschijnen om zonder kleerscheuren de plaats van bestemming te bereiken. Daarom een kleine gedragscode:

1)      Heb respect voor het begrip “persoonlijke ruimte”
Zelfs tijdens het spitsuur wordt het geapprecieerd indien u netjes uw handen (en de rest van uw lichaam) bij uzelf houdt. Wanneer u dit vergeet kan het al snel als seksuele intimidatie worden beschouwd, zeker door jonge, blonde studentes.

2)      Wees hoffelijk
Bied steeds uw plaats aan aan de minder mobiele medemens, zoals daar zijn de oudere dame, de zwangere vrouw, of de oorlogsveteraan met ontbrekende ledematen. Uw kans om wat oprecht vriendelijke woorden te ontvangen van een echte Moskoviet!

3)      Gebruik uw gezond verstand
Neem geen zitplaats aan van een oudere heer wanneer u een aantrekkelijke, jonge blondine bent. Praat geen Engels wanneer u een geüniformeerd of enigszins officieel persoon kruist (men zou zomaar kunnen denken dat u Amerikaan bent!). Probeer eventuele dronkenschap steeds zo goed mogelijk te verbergen.

4)      Twijfel nooit
Op drukke momenten kan er zich een rij vormen aan de roltrappen die de indruk wekt dat er gratis iPhones worden uitgedeeld. Ongetwijfeld is de persoon achter u een oud dametje dat zich de Sovjetunie nog levendig herinnert en dus meer ervaring heeft met in de rij staan dan uzelf. Zij zal u proberen voor steken, en vijf andere dametjes met haar. Daarom: twijfel niet wanneer het uw beurt is en stap die roltrap op! Anders riskeert u overrompeld te worden door oude dametjes met wollen mutsjes.

5)      Lach niet!

De belangrijkste, meest essentiële regel, de ongeschreven wet die u heelhuids door het Moskouse metronetwerk zal loodsen: kijk niemand in de ogen en lach vooral niet! Dit wordt als uiterst onbehoorlijk beschouwd en zal leiden tot kwade blikken en/of oeverloze pogingen u in bed te krijgen. U bent bij deze gewaarschuwd!

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

maandag 4 november 2013

Jaroslavl: Fragmentarisch verslag

Lieve iedereen,

Kortgeleden voelde ik, en enkele Belgische medestudenten met mij, de dringende noodzaak om tijdelijk uit deze betonnen kooi van een stad te ontsnappen, richting Gouden Ring, richting Volga, richting een middelgrote stad, gelegen op 250km van het grauwe Moskou: Jaroslavl.

Ik ga u niet vervelen met een ellenlang verslag van alle gebeurtenissen en mensen die ons pad gekruist hebben, maar zou u graag deelgenoot maken van enkele bijzondere momenten die ik heb mogen ervaren en die me des te dierbaarder zijn omdat ze, zoals u spoedig zult zien, in schril contrast staan met de dagelijkse werkelijkheid van het leven in de Russische hoofdstad.

In een treinstation in een of andere godverlaten voorstad waar we wat tijd te doden hadden kochten we wat worst, om deze vervolgens in de stationshal te nuttigen. Biedt een ons onbekende oudere man met een ietwat blozend gezicht ons plotsklaps een stuk brood aan. "Voor bij de worst, echt Moskous brood!" U begrijpt dat weigeren onbeleefd zou zijn geweest en onder het genot van een lekker stuk worst vergezeld van echt Moskous brood kregen we vervolgens het levensverhaal van de aardige man te horen. De moraal? Enkel een idioot verlaat Moskou! En er werd ons prompt een echte Russische gehaktbal aangeboden. Voor bij het brood. En de worst. Een waar genot, dat geef ik u zwart op wit.

Intussen viel de avond reeds en werd het stilaan tijd voor de trein. Het correcte perron vinden zonder enige verlichting is geen sinecure en bovendien bleek, eens daar aangekomen, het perron slechts een meter breed. Wist u dat u om uw perron te bereiken gewoon de sporen over moet in dit prachtige, veilige land? In het donker? Ik ook niet. Dank u wel...

Beeld u zich deze situatie eens in, lieve lezer: de trein komt aan. Een enorme massa mensen stapt uit en een andere massa mensen wilt de trein in. Het is donker. Het miezert. Het perron is een meter breed. U begrijpt. Chaos. Niemand die een kant op kan. Omaatjes die luidkeels roepen dat ze door willen. Een Russische stem die ons vraagt of we buitenlanders zijn en ons toeroept de sporen op te gaan. De stem maant ons aan verder te lopen. En verder. Nog een stukje. Over de sporen. Voorbij de massa. We klimmen het perron op, en de trein. We maken kennis met Sasha, trots inwoner van Jaroslavl. We openen een biertje, eten chips en spelen kaart. We komen aan in Jaroslavl en Sasha brengt ons naar het hostel. We rijden in de trolleybus.

De volgende ochtend ontbijten we in een schilderachtig restaurantje. Mijn bord heeft de vorm van een koe. Of een schaap. We raken er niet uit. We maken ons klaar om te gaan, wanneer de bazin ons toeschreeuwt dat de Olympische vlam langskomt. We rennen naar buiten, jas over de arm. We bekijken de parade en ik steek een arm in mijn mouw. Een willekeurige voorbijganger helpt me in mijn andere mouw. (Neemt u alstublieft akte van het mentaliteitsverschil: in Moskou gooit men u deuren in het gezicht, in Jaroslavl helpt men u uw jas in).

En dan...De Volga... Lieve lezer, het valt me uiterst zwaar om de woorden te vinden die het gevoel kunnen beschrijven dat me overviel toen ik deze legendarische rivier mocht aanschouwen. Blijdschap? Vreugde? Vrijheid? Puur geluk? Misschien, maar het dekt de lading geenszins. Wat me overviel was een gevoel van innerlijke kalmte dat haast aanvoelde als een godsgeschenk na twee maanden van grijze haast.

Moskou vreet aan een mens, veroorzaakt slijtage van de zintuigen, stompt karakter, gevoelens en zin voor empathie af. Moskou verhardt haar inwoners, keert hen naar binnen en maakt hen blind voor de wereld om hen heen.

De lucht in deze stad is giftig, aan de oevers van de Volga ruikt de lucht naar rust.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

maandag 14 oktober 2013

Herfst.

Lieve iedereen,

Eindelijk is het zover. Toen de eerste momenten van vorst aanbraken en een laagje sneeuwwitte hagel de grond bedekte zonk de moed eenieder in de schoenen. Seizoenen dienen niet overgeslagen te worden. De warme, brandende zomer dient niet naadloos over te gaan in een winter van kilte, sneeuw en ijs. Dit veroorzaakt onrust in de geesten van de mensen en maakt een kille, grijze stad nog killer en grauwer.

De Russische weergoden blijken even wispelturig als hun Belgische broeders. De zon scheen. Het weinige groen veranderde in een onwaarschijnlijk pallet van geel, oranje, rood. Er viel de laatste dagen zowaar herfst te bespeuren in de straten van Moskou en de harten van haar inwoners.

Lieve lezers, vandaag wens ik u niet lastig te vallen met ellenlange verhalen over Russen van allerlei pluimage of met ingewikkelde vraagstukken over interieurdecoratie, maar met enkele beelden van intens geluk, zoals die enkel voor de inwoners van miljoenensteden te begrijpen zijn.

Volgende beelden vinden hun oorsprong in het Novodevitsji-klooster en achterliggend kerkhof:
















Wanneer u, lieve lezer, zich in een land bevindt waar een gebrek aan zon en kleur u toeschijnt als onmogelijk, dan begrijpt u waarschijnlijk niet hoe ik -en de rest van Moskou met mij- mij voelde toen ik mijn ogen opende en een stralende zon mij tegemoet scheen. Deze afbeeldingen zeggen u misschien niet veel. Voor de minder gefortuneerde lezer: ik hoop dat u ervan genoten hebt.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

woensdag 2 oktober 2013

Herkenning: een verhaal over hoop

Lieve iedereen,

Zoals ik reeds eerder wist te vermelden bewegen Russinnen zich voort op het hoogst mogelijke schoeisel dat ze kunnen vinden in deze van schoenwinkels overstromende stad. Hoewel dit me gewoonlijk bevreemdend toeschijnt dien ik te melden dat deze opmerkelijke gewoonte kortgeleden tot een zeldzaam moment van herkenning heeft geleid.

Ik was enkele broodnodige boodschappen aan het doen - u weet wel: harige pantoffels, wollen sokken en dergelijke (het wordt hier intussen behoorlijk koud moet u weten), toen ik op mijn pad gehinderd werd door een bloedmooie Russische deerne die zich gracieus, maar tergend langzaam voortbewoog. In mijn zoektocht naar de perfecte pantoffels sloeg ik verder geen acht op dit lieftallige, doch duidelijk lijdende wezen en maakte ik een snelle omtrekkende beweging in de richting van het volgende verkooppunt van kleding, accessoires en aanverwanten.

Ik begaf me rechtstreeks naar de afdeling pantoffels (goed, na een korte vlaag van zinsverbijstering ter hoogte van de onesies - als u niet begrijpt wat ik bedoel dient u even gebruik te maken van een of andere online zoekmachine of vanonder uw steen vandaan te komen, u kiest wat u het beste schikt), waar ik op zoek ging naar het warmste en zachtste paar.

Raad u eens wie zich bij mij voegde, daar op de afdeling pantoffels in kledingwinkel x in winkelcentrum y in het hart van deze stad, die me zo vreemd en toch zo dierbaar is op een van de eerste koude dagen van het jaar, midden in september?

Juist. U heeft gelijk. Natuurlijk heeft u gelijk, lieve lezer.

Het eerste dat ik zag was een lange, zwarte laars met een hak die kon doorgaan voor de poot van een doorsnee keukentafel. En na deze laars kwam zij. En deze droom van een vrouw, gepijnigde grimas op het engelengezicht, bukte zich, zoals een giraf zicht bukt over een plas water na dagen rondtrekken door de droge savanne, bukte zich, meter voor meter, zo scheen het me toe, bukte zich, naar het warmste en zachtste paar pantoffels toe, het paar dat ook mijn aandacht had getrokken en veroorzaakte met deze kleine, pietluttige beweging het eerste moment van herkenning, van wederzijds begrip dat ik heb mogen ervaren in deze kille, prachtige stad.

Ik heb mijn warme, zachte, harige pantoffels en met deze pantoffels, lieve lezer, kreeg ik hoop.

Ik ben een zielsgelukkig mens.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

maandag 23 september 2013

L.

Lieve iedereen,

In mijn vorige berichten heb ik u steeds proberen te boeien met interessante en minder interessante weetjes over Moskovieten allerhande. Vandaag zou ik u graag laten kennismaken met een andere subklasse van de menselijke soort, zijnde de internationale student. U moet immers weten dat ik in mijn kartonnen doos, u inmiddels welbekend, niet alleen verblijf, maar vergezeld word door een merkwaardige collectie menselijke wezens van verschillende herkomst en pluimage.

Laat ik beginnen met u wat meer de vertellen over mijn onlangs gearriveerde kamergenote, de allerliefste L. (de exacte benaming van mijn doosgenoten laat ik liever achterwege, gezien ik eventuele juridische gevolgen wens te vermijden, moest ik verkiezen nare dingen neer te pennen over bepaalde individuen, in mijn eigen kleine hoekje van het wereldwijde web). L. is afkomstig uit Brussel, de prachtige hoofdstad van het sneue kikkerlandje waar ik helaas ook mijn wortels heb. Afgezien van deze gemeenschappelijke onfortuinlijke achtergrond vormt L. in alles mijn tegenpool. Ze spreekt vloeiend Frans, is aanhanger van het sentimentalisme en houdt tegelijkertijd ontzettend van mensen. Ze maakt steeds rommel (enkel in haar deel van ons hokje, dat dan weer wel) en heeft zich als doel gesteld de warme, Brusselse liefde te verspreiden in deze kille Russische hoofdstad. Ze bezit het wonderlijke vermogen mensen, plaatsen en etmalen volledig overhoop te halen. Sinds ze toegekomen is lijkt het studentenhuis veranderd in een soort scene uit Alice in Wonderland. Ik heb, zo lijkt het, in geen jaren meer geslapen, maar had me oprecht geen betere kamergenote kunnen wensen.

Verder deel ik dit gebouw, dat oprecht lijkt opgetrokken uit karton, met een stuk of tien Amerikanen, die op zichzelf al een groep vormen die zowel antropologen, demografen, sociologen als psychiaters zou verbazen, en verder nog met inwoners uit Letland, Duitsland, Oostenrijk, Japan, Italië, Polen, Finland....

U ziet dat mijn dierbare huisgenoten een potentieel zeer welkome en onuitputtelijke bron van inspiratie vormen.

Als u meer wilt horen over de menselijke zoo die dit studentenhuis is, laat u het vooral weten.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

zaterdag 14 september 2013

Kamer: Update

Lieve iedereen,

Onlangs vroeg ik u om hulp bij het enigszins bewoonbaar maken van het hok waarin ik reeds enkele weken verblijf. Ik kreeg verschillende zeer welkome tips van hulpvaardige individuen uit mijn omgeving en ging hoopvol op zoek naar het gereedschap om deze te realiseren.
Mijn hokje toen ik hier arriveerde.
Ik stootte echter op een onverwacht probleem. Net als sokken, pyjama's en truien lijken ook decoratie-, doe-het-zelf- en knutselbenodigdheden onvindbaar in de Russische hoofdstad. Hoewel ik dus het materiaal ontbeer om sommige van uw meer creatieve ideeën tot de werkelijkheid te verwelkomen, dien ik toch te melden dat ik reeds enige vooruitgang heb geboekt. Kijkt u even mee:

Mijn hokje ten tijde van de Praktische Beslommeringen.

Mijn hokje nu.

Een knutselwinkel moet ik nog ontdekken, maar tijdens een odyssee doorheen een winkelcentrum stuitte ik zowaar op een zaak gevuld met geurkaarsen en aanverwanten. Mij een tip van een hulpvaardige lezeres herinnerend snelde ik naar binnen, waarop ik kort daarna weer buiten stond met een geurkaars die naar Parijse liefde moet ruiken. Gezien de enorme verkoudheid die mijn reukzin momenteel buitenspel heeft gezet kan ik u nog niet vertellen waar dat op slaat, maar vast staat dat zulk een mooie kaars de hele ruimte een air van gezelligheid verleent.

Let u voorts ook op het prachtige frambozen laken dat het monster van een bed verstopt dat men daar in de hoek heeft neergepoot. Samen met de pluizige, witte pantoffels en de thermische leggings en sokken de beste aankoop van het jaar (ik weet niet of men u dit reeds meegedeeld heeft, maar het wordt hier behoorlijk koud).

Verder doe ik mijn uiterste best nog meer van uw zeer waardevolle goede raad op te volgen en ik hoop u hier snel de resultaten van de kunnen laten zien.

Als u toevallig nog meer handige huis-tuin-en-keuken-low-budget-decoratietips heeft, dan hoor ik het graag.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

donderdag 12 september 2013

Beelden uit Moskou

Lieve iedereen,

De Russen, de Moskovieten in het bijzonder, hebben de naam onvriendelijk te zijn, alsof het koude, barre klimaat waarin ze leven zijn weerslag heeft op hun karakter. Maar, hoewel het niet oprecht van me zou zijn de Moskovieten te bestempelen als warme, joviale mensen, is dit stigma van onvriendelijkheid dat ze met zich meetorsen ze evenzeer onwaardig. Of hoe mijn Russische professor het zo bondig wist te vatten: Moskou is geen sentimentele stad, maar zeker ook geen slechte stad. De Russische hoofdstad in een notendop.

Moskou is een soort van driekoppige draak: steeds wanneer ik veronderstel de stad te doorgronden verschijnen er twee nieuwe koppen, in de vorm van een campusbewaker die een grapje maakt of een dure auto die me voorrang verleent aan het zebrapad (een zeldzaamheid in dit land).

De stad is niet enkel de rijke zakenman die druk telefonerend koffie loopt te slurpen of de knappe (geverfde, dat spreekt voor zich) blondine die kil voor zich uitkijkend de pijn in haar voeten verbijt wanneer ze door de straten paradeert op iets dat ik enkel palen kan noemen.

Moskou is net zozeer de oude man die op de metro steeds een plaats aangeboden krijgt. Of de vrouw die je een dankbare glimlach toewerpt wanneer je haar en haar kleuter eerst laat opstappen, wanneer het spitsuur ervoor zorgt dat persoonlijke ruimte niets meer dan een vaag begrip is geworden en de deuren van het metrostel op het punt staan onverbiddelijk toe te klappen, dwars door de massa dringende lijven heen.

Moskou is evenzeer de vriendelijke winkelbediende die zich uitgebreid excuseert wanneer de zelfscanmachine in de supermarkt, waar je eerder onder lichte dwang naartoe werd geleid, weigert je je 90 roebels aan wisselgeld te geven (van die machine heb ik overigens niks meer gehoord). Moskou is de typische Russische babushka, die tijdelijk als gastmoeder fungeert, haar geliefde buitenlandse student volpropt met smakelijke Georgische gerechten en de voordeur op slot doet na middernacht "omdat kinderen 's nachts moeten slapen".

Moskou is het dametje dat je vriendelijk de weg wijst naar een niet te vinden plaats (die recht voor je neus blijkt te zijn) en hard achter je aan rent als je toch de foute kant op gaat.

Moskou is macht, rijkdom, pracht, historie en grootsheid, maar toch vooral de gewone mens.

Laat u zich niet vangen door wat mensen zeggen, deze stad is elk van ons.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

ps: Deze wilde ik u niet onthouden, dit was het themalied van de Moskoudag die zondag gevierd werd:






zondag 8 september 2013

Typisch Russisch?

Lieve iedereen,

In één van mijn vorige berichten vermeldde ik reeds het opmerkelijke feit dat Russische vrouwen steevast hand in hand, arm in arm of... (vul aan naar wens) lopen met een minder aantrekkelijke man. Russen vertonen echter nog meer merkwaardigheden die ik u natuurlijk niet wil onthouden.

Om te beginnen schuilen Moskovieten bij het minste buitje. Moesten Belgen zich zo gedragen zouden ze letterlijk geen meter vooruit komen.

Russische mannen hebben kapsels die bij ons al zeker vijftien jaar als 'fout' bestempeld worden. Ik denk hierbij aan het nektapijtje, of aan de minipony die dan met een haarproduct naar keuze plat tegen het voorhoofd wordt gelijmd. Of een combinatie van beide. Geen verdere commentaar.

Wat Russische mannen doen met hun haar doen Russische vrouwen met hun wenkbrauwen. Die worden eerst geëpileerd, vervolgens getrimd en daarna bijgetekend. Vooral op oude dametjes geeft dit een hoogst merkwaardig effect.

Een ander opmerkelijk feit betreffende het uiterlijk van Russische vrouwen is dat ze allemaal - maar dan ook echt allemaal - huidkleurige panty's dragen. Als u ooit deze kant op komt moet u er maar eens op letten.

Afgaande op het aanbod van het gemiddelde Moskouse winkelcentrum maakt de Russische vrouw echter geen gebruik van sokken, pyjama's of beddengoed.

Russinnen kijken je afkeurend aan wanneer je een wollen trui draagt of koffie drinkt op de metro. True story.

Hoewel Russen, wanneer u eenmaal beseft dat hun koele en afstandelijke manier van doen slechts een façade is, de meest hulpvaardige en gastvrije mensen ter wereld zijn, wordt hun imago in het buitenland sterk besmeurd door stereotiepe landgenoten voor wie de term 'medemens' slechts een vaag begrip is. Ik vermeld in dit opzicht even hostelgenoot D (Russofielen vullen nu aan tot een veelvoorkomende Russische mannennaam) die snurkt, zijn vrouw afsnauwt en de badkamer zeiknat achterlaat (mijn excuses voor het taalgebruik).

Ik verzoek u vriendelijk, maar toch dringend, uw beeld van de Russen in het algemeen en de Moskovieten in het bijzonder niet te laten bevuilen door zulke onaangepaste individuen - die overigens overal te vinden zijn - en Moeder Rusland met een open blik te bekijken (en misschien ooit tegemoet te treden?).

Kent u nog typisch Russische merkwaardigheden?

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

woensdag 4 september 2013

Praktische beslommeringen

Lieve iedereen,

Hoewel ik u steeds heb proberen te vermaken met berichten over grote en minder grote steden allerhande, zou ik u vandaag evenwel willen lastigvallen met beslommeringen van een eerder praktische aard.

Laat ik u eerst even een korte uitleg verschaffen over mijn huidige verblijfssituatie. Zoals u reeds weet woon ik momenteel als student in de prachtige Russische hoofdstad waarnaar deze blog is vernoemd. Uit goede bron heb ik vernomen dat buitenlandse studenten in andere Russische steden nagenoeg met open armen worden ontvangen, per slot van rekening vormen zij in steden als Irkutsk een minderheid (googelt u Irkutsk maar even en u begrijpt meteen wat ik bedoel). De houding van de Moskovieten tegenover ons, buitenlandse studenten, is echter even eenvoudig als onbegrijpelijk: wij laten hun Siberisch koud. Meer nog, sommige bewakers (want die zijn er op een Russische universiteitscampus) hebben het pesten van buitenlandse studenten verheven tot regionale sport. In het beste geval heeft het personeel een vriendelijke houding van ze-zoeken-het-maar-lekker-zelf-uit.

Nu ik mijn hart heb kunnen luchten zou ik graag uw hulp vragen omtrent een ander praktisch probleem waar ik tegenwoordig mee te kampen heb. Toen ik het studentenhuis waar ik momenteel verblijf voor het eerst bezocht, schrok ik me een hoedje. Hoewel de universiteit zich verschuilt achter een pracht van een neoclassicistische voorgevel lijkt het gebouw dat ter beschikking is gesteld van de internationale studenten opgetrokken in regelrechte Sovjetstijl. Inclusief gaten in de muren, vocht onder de vloer en ramen die niet sluiten. Het gebouw hangt aan elkaar met tape, dat geef ik u zwart op wit.

Voor
Na

Hoewel ik er reeds in geslaagd ben de hoeveelheid stof in mijn kamer te reduceren tot een hoeveelheid die als leefbaar kan worden bestempeld blijft het slechts een sneu hok. Daarom zou ik graag uw hulp vragen. Heeft u leuke interieurtips die zowel haalbaar als betaalbaar zijn? Laat het vooral weten. Ik ben u eeuwig dankbaar.

Veel liefs uit Moskou,


Malaika

zaterdag 31 augustus 2013

Ode aan Moskou?


Lieve iedereen,

Ik verblijf reeds vijf dagen in Moskou en net als de vorige keer weet de Russische hoofdstad me ook nu steeds opnieuw te verbazen. 

Leven in een wereldstad verschaft een anonimiteit en daarmee een vrijheid waarvan wij slechts kunnen dromen. Moskou is een vat vol tegenstellingen waarin uniformiteit en extravagantie en heimwee naar het verleden en verlangen naar de toekomst hand in hand lijken te gaan.

Enerzijds versterken de massale militaire aanwezigheid en het overvloedig presente culturele erfgoed het gevoel van orde en (vergane) glorie dat de hele stad doordrenkt, anderzijds ziet men er geen graten in om een standbeeld van Lenin, de grote communistische leider, middenin een verkeersparkje voor kinderen te plaatsen. 

Aan de ingang van het Rode Plein kunnen de kinderen van Chinese en andere toeristen poseren met dubbelgangers van machthebbers uit het verleden en het heden en desgewenst ook met figuren uit populaire animatiefilms. De hoofdstraten van Moskou, die als uithangbord moeten dienen voor het moderne en welvarende Rusland van vandaag lijken zo uit een Amerikaanse film te komen en toch lijken zowel de Russische wetgeving, de Russische rollenpatronen als de Russische manier van kleden uit een reeds vervlogen decenium te stammen. De Russische vrouwen behoren tot de mooiste ter wereld en toch hangt aan de arm van deze bloedmooie maatjes nul steevast een man die net iets te laat was toen de looks werden uitgedeeld. Begrijpen wie begrijpen kan. 

Veel kans dat de man in kwestie niet bepaald onbemiddeld is, want deze woelige wereldstad zwemt vol met rijke vissen. En toch dienen mensen zonder benen in de metro te bedelen om voldoende geld te vergaren voor een leven dat amper een leven is. Men schijnt hier meer aandacht te besteden aan het schoonhouden van de straatstenen dan aan de minder gefortuneerde medemens. Een kwestie van prioriteiten stellen?

Moskou is, net als Moeder Rusland, een surrealistische paradox die met het verstand niet te bevatten lijkt. Toch zal ik een poging ondernemen. Over tien maand weet u of het mij gelukt is.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

ps: Op 8 september vinden hier in Moskou de burgemeestersverkiezingen plaats, stiekem hoop ik op vuurwerk.

zondag 25 augustus 2013

Ode aan Leuven


Lieve iedereen,

Laat ik me, om deze splinternieuwe blog op gepaste wijze in te luiden, eerst even voorstellen. Ik heet Malaika, ben 19 jaar oud, studeer Slavistiek en Oost-Europakunde en vertrek morgenochtend vroeg voor 10 maand op uitwisseling naar Moskou.

De koffer staat reeds klaar (met een idioot gewicht van 22, 9 kilogram), het paspoort is veilig opgeborgen in de handbagage en de roebels hebben hun plaats in de portefeuille teruggevonden.

Ik bekijk deze reis met gemengde gevoelens. Enerzijds wil een deel van mij niks liever dan voor altijd in Leuven blijven, afgezien van een citytripje hier, of een strandvakantie daar. Dit deel verkiest in een hoekje zitten huilen boven administratieve zaken regelen en kleren in een koffer proppen. Het andere, gelukkig overheersende deel kan niet wachten tot het vliegtuig naar Tallinn dan eindelijk opstijgt en ik dit saaie, grijze landje
eindelijk vaarwel kan zeggen. Tijdelijk dan toch.

Is er dan niks dat ik zal missen? Natuurlijk wel: familie, vrienden en de gezelligheid van Leuven, onvindbaar in de Russische hoofdstad.

Waar Moskou, het centrum van de Russische politieke, administratieve en culturele wereld, gekenmerkt wordt door alles wat groot, luid en prachtig (of afgrijselijk) is, wordt mijn hometown getypeerd door iets dat tussen relatieve rust en gezellige drukte in hangt. In Leuven kan ik winkelen zonder steeds vier rijvakken over te moeten en kan ik een terrasje doen zonder vergast te worden door het aanwezige verkeer. Hier staat naar school fietsen niet gelijk aan zelfmoord en kan ik over straat zonder torenhoge hakken.

Moskou is prachtig, maar de Oude Markt kent zijn gelijke niet, ook niet in de Russische hoofdstad.

Daarom, medeleuvenaars, familie, vrienden, studiegenootjes: ik ga jullie, ondanks de verlokkingen die het leven in de Russische Federatie mij de bieden heeft, allemaal ontzettend hard missen.

Tot over tien maand,

Malaika